Historia ogrodów zimowych sięga starożytnych czasów. Pierwsze szklarnie stawiane były przez Greków i Rzymian, którzy w ten sposób wykorzystywali ciepło promieni słonecznych. Natomiast największe tempo w rozwoju szklarni i oranżerii przypisuje się na XVI wiek. Wówczas do Europy zaczęto sprowadzać z krajów południowych rośliny, które wymagały odpowiedniej ochrony przed zimnem. W tego typu pomieszczeniach cytrusy i inne egzotyczne rośliny miały szansę przetrwać długie okresy chłodu i mrozów. Szklarnie ogrzewano piecami, by utrzymywać w nich stałą temperaturę powietrza.
W XVII wieku oszklone pomieszczenia były już dość popularne i stały się synonimem bogactwa i luksusu. Posiadanie oranżerii wiązało się z wysoką pozycją społeczną ich właścicieli. Już w następnym wieku pod Paryżem powstało kilka pierwszych ogrodów zimowych, które na początku miały charakter typowo prywatny. W 1803 roku w Breiter wybudowano pierwszy ogólnodostępny ogród zimowy, w którym mieściła się kawiarnia i kwiaciarnia z pięknymi okazami roślin, zaś najbardziej znaną budowlą ze szkła okazał się Pałac Kryształowy, który stanął w 1851 roku w Londynie.
W XIX wieku nastąpił rozkwit oranżerii i ogrodów zimowych w prywatnych domach bogatych mieszczan, w których urządzano między innymi letnie bawialnie. Zainteresowanie tego typu obiektami niestety spadło na początku XX wieku. Również I wojna światowa przyczyniła się do takiego stanu rzeczy. Obecnie ogrody zimowe znów cieszą się dużym uznaniem i są chętnie budowane zarówno w prywatnych budynkach mieszkalnych, jak i chętnie odwiedzane przez wszystkich miejsca publiczne.
Zdjęcie i materiał pochodzi ze strony Wintergarten ogrody zimowe